mijn leven4

tijdens mijn jeugdjaren moest ik van mijn moeder ook muziekschool volgen. Ik was wel redelijk muzikaal en kon in die tijd heel goed zingen. Ik leerde er piano, wat ik totaal niet meer kan , blokfluit, xylofoon en melodica. Ik deed het wel graag met muziek bezig zijn. Ik speelde ook samen met Bert in het café. Bert was iemand die toen een appartement huurde samen met zijn moeder.
Het enige nadeel in de muziekschool was dat ik de enige jongen in een heel klas meisjes was.... tja moest ik nu ouder geweest zijn was het anders....hahahaha Alhoewel ik er toch mijn eerste liefje leerde kennen. Haar naam was Rita. Nou ja liefje was een heel groot woord hoor. Ik voelde ' iets ' voor haar.
Indien ik nu zo een jaar of achtien moest geweest zijn, dan had ik zeker aan idool meegedaan. Ik kon heel hoog en heel laag zingen. Ik kan nog wel een beetje zingen maar, je moet er toch regelmatig op oefenen.

Ik weet niet op welke leeftijd het was maar het kontakt met mijn meter werd verbroken, door een ruzie tussen haar en mijn moeder. Ik mocht in elk geval geen kontakt meer opzoeken met mijn meter...... Ik vond het maar niets, en eigenlijk was het om een domme reden. Ik heb geluisterd naar mijn ouders en spijtig genoeg ben ik toen niet meer bij haar geweest. Tja wat moest ik doen.... ik had al genoeg ruzie met mijn moeder. Onze relatie was niet altijd zo goed. Soms kreeg ik ruzie voor niets. Ik voelde ook weinig of geen liefde, zal wel met de zaak te maken hebben . Toch fantaseerde ik dikwijls over hoe mijn moeder mij knuffelde. Ik zag het regelmatig bij mijn vrienden. Ik kan helemaal verkeerd zijn hoor maar zo voelde ik het nu eenmaal aan.

Wij verhuurden ook enkele kamers aan duitse arbeiders van de firma Bayer. Eén van hen was Wilhelm Mayer. Hij was heel belangrijk in mijn leven. Na een tijdje was mijn duits net zo goed als mijn nederlands. En ondanks dat mijn vader engelstalig was sprak ik eigenlijk nooit één woord engels. Raar he ? ja vind het eigenlijk ook raar.

Willy nam me overal naartoe, hij nam me ook geregeld naar duitsland. Daar leerde ik de fameuze bratwursten kennen hihihi ja weeral eten. Hij leerde me veel dingen, wandelstokken maken, boogschieten, de natuur leren kennen, aardappelen in een houtvuur maken....te veel dingen om op te noemen, hij leerde me zelfs auto rijden .... ja hoor als er een rustige baan was mocht ik zijn stuur vasthouden en zo door de straten rijden... ik zat er wel naast he ....mocht enkel sturen. Samen met hem ging ik ook naar Italie, naar de Italiaanse alpen...Hij leerde me er hoe de boeren leefden in de bergen. Ik denk dat ik ook voor hem de zoon was die hij nooit heeft gehad. Toen ons huis werd verkocht en mijn ouders gingen rentenieren verhuisde Willy zelfs mee naar ons nieuwe huis. Hij was gewoon een deel van onze familie. Het enige wat hij niet deed was, naar één van onze huwelijken gaan . Hij is bij mijn huwelijk wel in de kerk geweest en dat vond ik echt tof, maar hij wilde niet op het feest aanwezig zijn. Hij vond het maar niks dat ik huwde , tja wij waren altijd samen geweest, er was een hechte band ontstaan.
Toen hij zo een twintig jaar later stierf kwam ik tot de vaststelling dat hij nog steeds gehuwd was en dat hij twee dochters had. Wat er gebeurd is weet ik niet, ik vond het wel raar want hij was een zachtaardige man. En zoals bleek stuurde hij nog iedere maand geld naar zijn vrouw. Zijn dochters bleken heel bekende fotomodellen te zijn. Dat verklaarde ook dat hij zoveel modemagazines kocht. Zijn dochters stonden er dikwijls in te poseren.
Willy zal nooit uit mijn geheugen te wissen zijn.

Het is toch jammer dat kinderen dikwijls de speelbal zijn van scheidingen ..... Zijn dochters hadden hem zeker een heel aardige vader gevonden. Zijn vrouw vond ik maar niks, ze was een heel hooghartige vrouw toen ik haar zag op zijn begrafenis. Dat zal ook de reden van de scheiding zijn geweest....Hij was een heel ander karakter. Vind het toch jammer van zijn dochters, zij vonden het raar dat ik er zo de put van in was toen hij stierf... Zij toonden geen enkel gevoel, waarschijnlijk haatten ze hun vader, jammer ...........hij was niet iemand om te haten.

Ik vond bij hem de liefde en de warmte die ik thuis misste. Mijn ouders konden er niet aan doen, door hun druk leven hadden ze niet veel tijd voor ons. Ik genoot wel van de dagen dat mijn vader in de kelder werkte, ik hielp hem toen veel , nou ja helpen... liep meestal in de weg denk ik maar ja.. Regelmatig moest de kolen kachel worden gereinigd en dat deed ik graag. Dan kregen we ook als vier uurtje thee met speculoos... mmmmmmmm lekker !!!! juist .. weeral ......

hier ben ik dan !!

mijn leven 3

Mijn meter nam me dus overal mee naartoe. Ieder jaar nam ze me ook mee naar zee, naar Wenduine in het hotel du litoral....Dan kon ik zeker mijn ouders niet voor de voeten lopen tijdens de vakantie. Toen is ook mijn liefde voor de kust ontstaan denk ik . Nu nog als ik aan de kust kom herleef ik helemaal, ik weet niet wat het is maar, telkens ik aan zee kom is het alsof mijn batterijen aan het opladen zijn. Als ik me heel deprssief voel, ben ik het liefste aan zee. Gewoon kijken naar de eindeloze horizon, het geruis van de golven brengen me rust.
Als ik het nu bedenk moet het toch een klein fortuin gekost hebben om mijn voor twee maand naar een hotel te sturen , heb ik vroeger eigenlijk nooit bij stil gestaan. Het enige dat ik haatte was dat ik altijd nette kleren moest aandoen voor we gingen eten. En ook haatte ik dat ik steeds met vork en mes moest eten arrrrrrrghhhhhhh . Kan je jezelf voorstellen dat je als achtjarig ventje een duif met vork en mes moest eten ?????moet je eens proberen.... natuurlijk was dit niet zonder gevolgen, ik weet nog dat ik het klaar speelde om een duif op een bord te laten belanden één tafel verder.... ik wilde met volle kracht mijn vork in het duifje spiesen en joep!!! daar vloog het beestje !!!! pardoes op een andere tafel ... nou gelukkig kon iedereen erom lachen....behalve mijn meter natuurlijk hihihihihihi nou ja eigen schuld ... denk ik dan maar.
De laatste twee weken kwamen mijn ouders ook altijd naar zee. Was leuk, kon ik paardrijden , ik hield erg veel van paard rijden, kan ik nu spijtig genoeg niet meer.
Ja ik moest ook naar school gaan. Het was een kleine school niet ver van ons, de heilig hart school, ik was een goede leerling de eerste jaren. Mijn goede resultaten waren er dankzij mijn meter, zij was altijd met mij bezig. Ze was ook lerares, ze gaf tekenen.
Mijn interesse voor school nam met de tijd af, ik was niet zo slecht maar kon in elk geval beter.
Ik had makkelijk 90% kunnen behalen maar was altijd tevreden met 75% dom he !! vind het ook maar ja ik wist niet beter.
Ik werd ook lid van de plaatselijke scoutsgroep , de 43 ste st rumoldus . Al mijn vrienden waren bij de scouts. Dus mijn vrienden van op straat waren ook in het weekend bij de scouts van de partij. Het was de mooiste tijd van mijn leven , ik zou alles doen om terug die tijd te kunnen beleven.
We deden gekke dingen, bij een spelletje liep ik eens pardoes in een prikkeldraad ai ai ai lol. Ik had over mijn hele lichaam wondjes hihihihi. Ik sprong eens over een gracht, zag niet dat er een staaf onder de herfstbladeren lag en kwam met mijn rechter knie op de punt van die staaf. Gevolg een diepe wonde aan mijn knie. Tijdens rafting sprong ik van het vlot en sprong recht op stenen onder de waterspiegel....ook op mijn rechterbeen ... Nou ja zo ging het maar verder hihihihi ook eens met een bijl op mijn vinger gehakt, klevertje erop en klaar was kees lol ......
We deden ook veel aan autostop. Om het verst autostop doen in 24 uur . Zo ben ik eens bijna heel schotland rondgereden met amper drie wagens hihihi. We overnachtten toen bij plaatselijke scoutsverenigingen of in een tentje ergens in een bos.
Op een keertje hebben we eens het gras van een oud fort in brand gestoken toen we een vuurtje maakten om te koken .... nou ja seg zo een heisa voor wat gras dat weg was ......moesten ze het toch niet meer maaien ??? nou .... hihihi
We maakten ook regelmatig een death ride , dat is een stalen kabel met een katrol , je kan dan van een hoogte langs die katrol naar beneden glijden. Wat we daar allemaal mee gedaan hebben is onvoorstelbaar, het ook ongelooflijk dat er geen enkel ongeval is mee gebeurd. Gewoon puur geluk als je het mij vraagt hoor, veel geluk....
Ja zo zie je maar toen ik jong was heb ik een heerlijke tijd gehad gewoon fantastisch.
Ik ging graag overal naartoe, reed ook ver met de fiets, ja zelfs toen ik nog jonger dan 11 jaar was .... Ik was een kleine globetrotter kan je zeggen... en dat zit nog in mijn lichaam denk ik . Ik denk dat ik het geerfd heb van mijn vader.

mijn leven2

hier gaan we dus weer , zodus mijn vader was van Cardiff Wales. Zijn vader kwam van schotland. Ik heb mijn stamboom kunnen opzoeken, maar ben hem tijdens onze verhuis verloren.
Zo daar was ik dan, ik weet niet zo heel veel van toen ik heel jong was enkel, de keer dat ik net kon lopen....ik werd een nachtmerrie toen ik kon lopen. De eerste keer kroop ik op een stoel en dan op een kast, schoof natuurlijk uit en viel pardoes met mijn hoofd op de hoek van een kast...
Dat was de eerste keer dat ik moest gehecht worden .... Het litteken boven mijn linkeroog is nog altijd zichtbaar.
Nadien liep ik eens de staat over met mijn driewielertje... naar het park aan de overkant van één van de drukste straten van de stad. Ik werd aangereden door een wagen, recht op mijn gezicht .... Ik herinner me enkel dat ik werd opgeraapt door een taxichauffeur die een standplaats had net voor onze pub. Ik herinner me ook dat mijn vader in de wagen sprong, hij was half aangekleed want hij lag net zijn namiddag dutje te doen. Kan je jezelf voorstellen hoe hij eruit zag hihihihi.
Het enige dat ik ook nog weet was dat ik een snoepje kreeg van de verpleegster.... ik dacht bij mezelf nog zotte trien kan je niet zien dat ik geen tanden meer heb !!!!!! Ik was dus al mijn tanden kwijt .... al goed dat het mijn melktandjes waren ..... Zal nogal een zicht zijn geweest ....niet dat ik zo'n schoon venteke was hoor , misschien was het zelfs een verbetering ....
Daar was ik dan tandloze Peter. hihihihi
Omdat mijn ouders een eigen zaak hadden kwam mijn meter mij ieder weekend halen om naar de stad te gaan. Daar gingen we telkens een Brusselse wafel eten, eerst kreeg ik een halve wafel maar al snel kreeg ik ook een hele wafel hoor ihihihihi.
Mijn meter is een fijne dame, haar naam was aloïsa, en ik moest altijd zeggen tante Aloïsa, nou dat was een hele mond vol en ik kon het maar niet uitspreken... misschien omdat ik al mijn tanden kwijt was hihihihi. Nou van die tante.... kwam iets anders, het werd Takoe ...... En sindsdien is het Takoe gebleven, nu nog steeds noem ik haar zo. Het is een dame met een zacht karakter, ze is nooit gehuwd ik weet niet waarom want ze zag er goed uit. Misschien was het omdat ze altijd met mij weg was en ze dacht dat alle mannen zo moeilijk waren als ik hahahaha.
Takoe haar vader noemde ik bompa en haar moeder noemde ik boma omdat , mijn grootouders reeds overleden waren. Dus eigenlijk had ik een pleegbompa en een pleegboma. Mijn bompa reed met mij altijd naar West Malle, daar kon je de beste Créme glace eten zij hij altijd.
Nu zal je denken dat ik altijd aan eten dacht ....en dat het mijn leven is hihihihi nou ja je kan ergens gelijk hebben ..... ik hou nog steeds van eten.
Ik groeide eigenlijk op in de straten van Deurne en in het naburig Rivierenhof. Je zal misschien zeggen o jee op de straat !!! nou zo erg was dat niet in die tijd. En in huis hadden we niet zoveel plaats om te leven , er waren twee slaapkamers en een kleine keuken en een eetruimte dat was alles. Als we binnen teveel speelden sneuvelde er al eens iets dus waren onze ouders blij dat we buiten speelden. Zo heb ik eens een kast van de muur getrokken toen ik koekjes uit de bovenste kast wilde nemen. Al het mooie servies van mijn ouders aan diggelen..... ik had het geluk dat ik onder de tafel was kunnen kruipen. Toen mijn vader binnen kwam viel er nog één tas uit de kast , recht op mijn hoofd....en ik riep ' amai mijne appel '
Ik was nu wel veel voorzichtiger als ik de straat over stak. Op straat spelen was toen heel normaal, het was ook niet zo druk als nu . En ik had ook een goede vriend die net naast me woonde, zijn naam was Michel. Zijn ouders hadden een Bakkerij. Dus ook hij moest niet te veel in de weg lopen... dus trokken we samen veel op. Ook mijn nicht Ingrid speelde vaak met ons mee. Ingrid woonde net boven ons..............Haar moeder was de zus van mijn moeder, zei noemde Simone, en haar vader haar naam was Willy.

mijn leven

Hallo dit is dan mijn leven in het nederlands op algemene aanvraag.....

Ok hier gaan we dan ... dus dit is mijn verhaal, een verhaal zoals er vele zijn. gewoon een man en zijn belevenissen.
Mijn leven begon op 22 februari 1957 in Deurne, een grensgemeente van Antwerpen in Belgie.
Ik denk dat ik gemaakt ben tussen de soep en de aardappelen.......Waarom vraag je jezelf misschien af. Nu mijn vader en moeder hadden een eigen zaak, een pub. Ze deden alles zelf, enkel in het weekend hadden ze hulp van obers. Dus veel tijd hadden ze niet, ik weet zelfs niet waar ze de tijd vandaan haalden om mij te maken.....Een ding is zeker ze hebben geen goed werk gedaan hoor hihihihi.
Mijn moeder leerde mijn vader ten tijde van de oorlog kennen. Hij kwam hier met het engels leger. Mijn grootvader had een pub in Deurne, net tegenover het Rivierenhof. In dit stadspark stonden de tanks van het engels leger. Mijn vader bestuurde zo een tank. In de avond kwamen de soldaten een biertje drinken in de pub. Mijn vader was gekend als een redelijk goede drinker.... dus ja de beste drinkers zijn de beste café bazen , net zoals de beste dieven de beste bewakers zijn....... Zo leerde hij mijn moeder kennen. Hij huwde haar eind van de oorlog omdat hij moest vertrekken naar japan.... en dan was het makkelijker om terug te keren eens de oorlog zou gedaan zijn.
Toen viel de atoombom op Hiroshima en Nagasaki en, moest mijn vader niet meer vertrekken. Hij bleef ineens in Belgie want mijn grootvader was neergeschoten tijdens het halen van bier. Een duitse soldaat nam hem voor een engels soldaat en schoot. Hij werd zwaar gewond en na de oorlog zou hij aan deze verwonding sterven.
Mijn vader en moeder namen het café over, het was moeilijk voor hen want ze kende niets van de stiel.
Al vlug kwam de eerste spruit in de familie. Mijn oudste broer Tony, drie jaar later kwam Mark en dan nog eens zeven jaar later kwam uw ondergetekende.....

Voor ik verder ga zal ik effe een woordje vertellen over mijn familie.

Mijn vader, hij kwam van Wales, Engeland. Daar woonde hij in Cardiff. Hij werd geboren op 23 junie 1915 , hij stierf 26 December 2003 in Halle Zoersel in België.
Zijn vader werd geboren ergens in Schotland. en zodoende voelde mijn vader zich meer Schots dan welsh. Mijn vader werkte als matroos en scheepsmekanieker. Hij reisde de hele wereld rond. Hij kwam in Belgie tijdens de tweede wereldoorlog. Van het oorspronkelijke bataljon van 225 soldaten bleven er vijf over ... mijn vader was er één van..... één van zijn vrienden George had zelfs geen enkele verwonding opgelopen tijdens de oorlog.....tot het eind van de oorlog , ze gingen samen vieren dat de oorlog gedaan was en toen ze de pub buitenkwamen liep George pardoes tegen een lantaarnpaal, gevolg een gebroken neus ....
Mijn vader werd gewond aan zijn beide benen door een fragmentatie bom. Hij kreeg een medaille van eer uitgereikt door generaal Montgommery beter bekend als Monty....
Hij praatte niet over de oorlog, ik heb er nooit één woord over horen praten.
Hij was heel zacht van karakter, ik heb hem nooit echt kwaad gezien. Hij was altijd vriendelijk en was altijd bereid te helpen.

Mijn moeder is geboren op 14 maart 1924 in Antwerpen. Ze leefde toen op een boerderij. Haar vader kocht een stuk grond in Deurne en bouwde er een volkscafé. Mijn moeder mocht nooit in het café komen. Zij werkte bij Daf in antwerpen. Tijdens de oorlog verbleef ze lange tijd bij vrienden in Halle zoersel, de hoeve is waar ze toen verbleef is nu nog een vermaard hotel, het is de st martinus hoeve in Halle. Ze verbleef daar met haar zuster Simone.
Mijn moeder werkte hard. Het enige dat ik ondervond is dat ze me weinig knuffelde. Ik mistte dat wel . Ja ok ze had het altijd druk maar, ik zeg gewoon maar wat ik mistte. Ik beelde me dikwijls in dat ze me knuffelde. Soms kon ze heel hard zijn.... als ze niet meer tegen je praatte was het nooit meer , en als ik zeg nooit meer is het nooit meer.....
Ik rebeleerde veel toen ik jong was, dikwijls dacht ik eraan om thuis weg te lopen.....maar ja dat is meer mijn fout denk ik dan dat van iemand anders .... zie later in het verhaal.....

Mijn oudste broer is Tony, hij werd geboren op 16 maart 1947. Hij groeide op als mijn pestduiveltje, het enige wat hij toen kon was mij pesten... hij liet het goed voelen dat ik de jongste was in de familie. Hij wist alles beter ( nu nog soms ) Met spelletjes won hij altijd, tot hij later verloor, vanaf toen heb ik eigenlijk geen spelletjes meer gespeeld. Hij kwam zelden of nooit buiten , in tegenstelling tot mij en Mark. Naarmate hij ouder werd en een lief kreeg begon zijn karakter wel wat te veranderen. Hij was in elk geval geliefd in zijn club de Sargo, waar hij ook zijn vrouw Christine leerde kennen....
Hij ging naar school bij st norbertus college en was ook lid van de wandelende zankring. Nadien leerde hij voor ober. Hij kon een euro in tien stukjes verdelen dus ja... hij werd eigenlijk de verstandigste op financieel gebied.....

Mark is geboren op 22 december 1949, hij is iemand die geniet van het leven. Als er iets speciaal te doen was , was hij van de partij , het kon niet gek genoeg zijn....met alle gevolgen vandien.
Hij had een liefde voor paarden en .... later vrouwen hihihihihi. Ieder vrij moment bracht hij door bij de lokale melkboer. De melkboer had een paard Kabiel genaamd. Mark verzorgde het paard tot het stierf. Rekenen was niet zijn sterkste kant maar hij maakte nooit fouten bij het ontvangen van het geld van de melk. Dus naast paarden had hij ook een liefde voor vrouwen, een echte ladykiller hihihihi. Soms gingen we samen weg ook was hij een jaar mijn leider bij de scouts, maar ik was veel te jong om eigenlijk veel met mijn broers op te trekken. Ik misste dat wel .....eigenlijk heb ik niet zoveel gehad aan mijn broers.....